Co jeszcze mnie spotka?

Zaczęty przez aneta, 05 Październik 2006, 23:17:26

Poprzedni wątek - Następny wątek

0 użytkowników i 2 Gości przegląda ten wątek.

aneta

Witam wszystkich...pisalam juz wielokrotnie o chorobie mojej mamy...czyli SLA..od 3 dni borykam sie jeszcze z innym problemem..möj dziadek(ojciec mojej mamy)walczy o zycie w szpitalu..pomimo wieku w jakim jest niebardzo sobie z tym radze-jest w krytycznym stanie...moze powinnam bardziej obrazowo naswietlic sytuacje jaka mnie spotkala...No cöz...wiele tego bylo ale od poczatku...pomijajac wielkie litery przecinki....wyjechalam 5 lat temu z domu mamy(ojciec zostawil nas 10 lat temu)szukajac pracy...nowego zycia-ZNALAZLAM...to fakt szczesliwe zycie poukladane...poswiecalam wiele pracy i wyrzeczen zeby zapracowac na to co "mialam"bylam szczesliwa....aczkolwiek zawsze tesknilam za domem....rodzinnym do ktörego przyjezdzalam dosyc czestoNo i nagle bummm.Wszystko zaczelo sie we wrzesniu 05 kiedy mi mama powiedziala ze jedzie na op.kergöw szyjnych...pomyslalam-no jasne jezeli ma ci pomöc-to jasne....niespodziewalam sie ze ta op.przekresli nam cale zycie...wydawalo mi sie ze op.zalatwi caly problem....Boze jak bardzo sie pomylilam...Nie zdajac sobie sprawy z powagi przypuszczalnej choroby mamy wyjechalam do domu...(tego sobie chyba nigdy niewybacze)od grudnia jestem z mama....i jej rodzicami-czyli babcia niewidoma od 9 lat ojcem konajacym w szpitalu....no i mama-z objawami rzekomoopuszkowymi....czyli niekontrolowany smiech i placz-mam brata....zaznaczam ktöry sprawe mamy postawil jasno-jezeli sobie nie radzisz...oddaj ja do zakladu))) WIELKIE DZIEKI...."braciszku" nie oddam-i mam nadzieje ze kiedys ktos z twoich dzieci bedzie rozwazyl aspekt....oddania rodzica do zakladu.....konczac...chyba czas dziadka zbliza sie nieublagalnie ale zawsze opröcz nocy jestem z nim...tak jak kiedys...niestety bede musiala byc z mama-röwniez chcialambym zeby ktos byl ze mna...poprostu byl-trzymal ze rake...Na koniec wysnöwa mi sie jedno pytanie....czy bede na silach to wszystko zniesc...juz dzis czuje obled...niemoc...niechec do zycia i ZAL-dlaczego ja????dlaczego wlasnie tyle nieszczesc...chcialam bym napisac ze SLA w domu mi starczy za wszystko...aczkolwiek niemoge....rodzice mamy tez licza w jakis sposöb na mnie-mam nadzieje ze dam rade....pozdrawiam wszystkich....Aneta PS.czasami mam ochote skonczyc ze soba..ale na ten LUKSUS ne moge sobie pozwolic.....

iwona

Witaj Anetko , nawet tak nie mysl.nie tylko ty masz takie problemy, ja ostatnio spotkalam wilu ludzi , ktorych zycie bylo pasmem nieszczesc ( sama do nich naleze), ale nigdy sie nie poddawali tylko walczyli do konca.   Ja o swojej mamie chorej na sla pisalam juz na forum (jak chcesz to przeczytaj).       
                                   Goraco pozdrawiam Iwona

teresa

Witaj Aneta. Nie wolno ci sie zalamywac. Znasz troche moja trudna sytuacje zyciowa i chorobe z ktora sie borykam od 7 lat. Mnie tez zycie nie oszczedza, pochowalam babcie, rodzicow i musialam zyc dalej. Ty jestes silna i poradzisz sobie napewno. Ja w to gleboko wierze. Pamietaj o tym, ze zawsze ..." po nocy przychodzi dzien a po burzy slonce...". W twoim zyciu tez nastapia  zmiany na lepsze. Zycze ci duzo cierpliwosci i wytrwalosci.   

Pozdrawiam

Pawel

Witaj,

Przepraszam, że nie odpisałem wcześniej, ale naprawdę nie miałem jak.

Wiem, że Pani jest ciężko. Nie potrafię jednak stwierdzić jak bardzo, ponieważ nigdy nie byłem po tej drugiej stronie, czyli osoby opiekującej się chorym w bardzo ciężkim stanie. Wyobrażam jednak sobie, że musi to być niesamowity ból, patrzeć bezradnie jak odchodzą 2 kochane prze Ciebie osoby. Nie jest niczym nienormalnym czy nagannym, że w takiej sytuacji człowiek może powiedzieć po prostu dość, dlatego uważam, że masz święte prawo do chwili słabości i smutku. Wierzę jednak, że nadejdą lepsze dni i znajdziesz siły, żeby na nowo zmagać się z codziennością.

Skupiając się na problemach ludzi chorych często zapominamy o potrzebach ich opiekunów, a przede wszystkim o tym, że oni również cierpią. Wiem, że opieka nad 2 ciężko chorymi osobami jest bardzo praco- i  czasochłonna, ale Anetko pamiętaj także o sobie! Przykładowo zorganizuj jakąś zastępczą pomoc na wieczór i wybierz się ze znajomymi do kina lub zrób sobie ciepła i długą kąpiel itp. Twoja mam oraz Twój dziadek na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu, a wręcz przeciwnie, jeśli faktycznie dostrzegają Twoją pracę i poświęcenie będą się cieszyć, że choć chwilę poświęcasz dla siebie.

Napisz proszę z jakiego jesteś miasta, może uda nam się zorganizować jakąś wolontaryjną pomoc, która przynajmniej trochę Cię odciąży.

Pozdrawiam i życzę siły,
Paweł Bała
Dołącz do nas! Wstąp do stowarzyszenia!
Przeczytaj poradnik dla chorych na SLA\MND
Nie wiesz do kogo zwrócić się o pomoc w zorganizowaniu darmowej wentylacji w domu?
Finansujemy wizytę szkoleniową pielęgniarki w domu!
Chcesz wiedzieć więcej, napisz: mnd-sla@wp.pl

iwona

#4
Witaj Anetko!
Widzę, że odwiedzasz forum, nie napisałaś jak toczy sie dalej Twoje życie. Ja miałam nie pisać szczegółowo o paśmie swoich nieszczęść na forum, bo kogo może to obchodzić, ale myślę, że jeśli to przeczytasz to stwierdzisz, że inni też nie mają w życiu lekko.
Ja mam 36 lat, od prawie 8 lat jestem szczęśliwa mężatką (to jak do tej pory najlepsze co w zyciu mnie spotkało, mam cudownego męża, ktory jest bardzo dobrym człowiekiem, wszystkim chciałby pomoc), nie mam już dziadków, rodziców, ani dziecka, o które prawie 8 lat walczymy (jedno po długiej walce żeby bylo, straciłam w 11 tygodniu ciąży). 11 lat temu dowiedzieliśmy się, że mój mąż (wtedy jeszcze chłopak) ma stwardnienie rozsiane. (Dzięki Bogu od tamtej pory nie miał rzutu choroby.) A ja teraz w maju dowiedziałam się, że mam raka złosliwego tarczycy, jestem po operacji. Chyba też dużo jak na jedną osobę.

iwona

#5
I jeszcze jedno, kiedy dowiedziałam się, że mam raka nie pytałam się "dlaczego ja" tylko "dlaczego teraz", kiedy moja mama jest chora na tak straszną chorobę i wymaga ode mnie całkowitej opieki. Jak ja sobie dam radę walcząc o nas dwie? Nasze życie (moje i męża) zostało zmienione przez chorobę mamy. Wszystko tak sobie ułożyliśmy, żeby się nią opiekować (przez tydzień mieszkaliśmy z nią w jej mieszkaniu, a w weekend mieszkaliśmy u siebie, ja przeszłam na pół  etatu, załatwiłam mamie podczas mojej nieobecności super opiekunki, pielęgniarkę długoterminową), szybko do tego przyzwyczailiśmy się, chociaż znajomi wątpili, czy damy sobie radę z tym na dłuższy czas, czy tak wytrzymamy. WYTRZYMALIśMY i powiem więcej, nie sprawiało nam to większych problemów.

Pawel

Dołącz do nas! Wstąp do stowarzyszenia!
Przeczytaj poradnik dla chorych na SLA\MND
Nie wiesz do kogo zwrócić się o pomoc w zorganizowaniu darmowej wentylacji w domu?
Finansujemy wizytę szkoleniową pielęgniarki w domu!
Chcesz wiedzieć więcej, napisz: mnd-sla@wp.pl

iwona

#7
Jestem z powrotem, musialam udostepnic na chwile komputer mezowi.
Lezac w szpitalu poznalam osoby, ciezko chore (jedna z nich juz nie zyje), ktorych zycie tez nie rozpieszczalo i nie uzalali sie nad soba tylko walczyli z nim. Patrzac na nich zdalam sobie sprawe, ze nie tylko mnie los tak ciezko doswiadcza i ze musze byc twarda i dalej walczyc. Jedna walke teraz przegralam, walke o zycie mojej mamy, ale znow zaczne walke o moje ukochane dziecko, a tej napewno nie przegram, mocno w to wierze.
Uswiadomilam sobie tez, ze los tak chcial, azebym ostatnie miesiace zycia mojej mamy spedzila z nia, bedac caly czas z nia w domu, dzieki temu, ze bylam na chorobowym. Do opieki nad nia wrocilam po poltorej tygodnia od operacji, w miare dobrze sie czulam, ale w duzym stopniu pomagal mi moj maz, łacznie z kapaniem mojej mamy (nie jeden nie moglby tego robic), jestem mu bardzo wdzieczna.

iwona

#8
Cześć Paweł!
Podziwiam Cie i zycze Ci wszystkiego najlepszego, mimo tak mlodego wieku jestes bardo dojrzaly, walcz z ta okrutna bestia jaka jest SLA. Robisz wiele dobrego dla innych. Zaluje, ze nie wiedzialam o tym forum jak zyla moja mama, no ale trudno, wazne, ze teraz inni moga z niego korzystac.
Miales ogromnego pecha, ze SLA Ciebie dopadlo, tak mlodego chlopaka, ja z tego co wiem myslalam, ze sla dosiega ludzi starszych, ale widocznie i tu sa wyjatki.
A ja czuje sie w miare dobrze, staram sie nie myslec o swojej chorobie, rokowania mam dobre, dzieki Bogu moj organizm jest silny szybko sie regeneruje. W zwiazku z walka o dziecko jestem po 2 laparoskopiach, 3 histeroskopiach (czuje sie jak krolik doswiadczalny), dla lekarzy jestem wielka niewiadoma, bo nie ma przyczyny dla ktorej nie mozemy miec dziecka (oboje z mezem mamy wszystkie wyniki podkreslam BARDZO DOBRE) a dziecka nie ma. Zjezdzilismy Polske, lacznie z prywatnymi klinikami i nic.
Ale teraz mysle, ze tak mialo byc, najpierw mialam zajac sie mama, a teraz mam nadzieje przyjdzie czas na dziecko. To jest nasze najwieksze marzenie.
Ale sie otworzyłam.
                                       Pozdrawiam goraco Iwona!

aneta

Witam serdecznie...wiem ze powinnam juz wczesniej napisac co u mnie...lecz prosze o wyrozumialosc...zagladam tu codziennie lecz nie moge sie zebac do napisania...dajcie mi jeszcze troche czasu..napewno przyjdzie niebawem dzien w ktörym zbiore mysli i napisze...dodam tylko ze piszac pierwszy list tutaj tj.5.10.06 o klopotach z dziadkiem niestety 2 dni pözniej odszedl...Pozdrawiam wszystkich goraco..Aneta