Nadrzędnym celem postępowania logopedycznego w SLA jest utrzymanie stanu pacjenta, w którym jego wypowiedzi będą jak najdłużej zrozumiałe dla otoczenia i tym samym umożliwią mu – tak długo, jak tylko będzie to możliwe – porozumiewanie się z najbliższymi.
O efektywności prowadzonej rehabilitacji decyduje wiele nakładających się czynników. Są to:
• Rodzaj i stopień ciężkości dysartrii u pacjenta;
• Zaburzenia towarzyszące – ich rodzaj i rozległość;
• Moment rozpoczęcia terapii;
• Motywacja pacjenta do ćwiczeń i chęć współpracy;
• Częstość spotkań;
• Osobowość logopedy (dyscyplina, pomysłowość, umiejętność obserwacji pacjenta i wyczucie jego potrzeb).
Ważne jest, aby logopeda prowadzący ćwiczenia pamiętał, że pacjent z SLA szybko się męczy i nie można z nim pracować zbyt długo bez przerwy.
Należy także mieć na względzie, że terapia chorego będzie trwała wiele lat i aby była skuteczna musi być systematyczna i ciągła oraz, że jej celem jest nie tyle uzyskanie idealnej wymowy, lecz wymowy zrozumiałej dla otoczenia. Taka mowa daje bowiem szanse choremu na dłuższe aktywne życie wśród rodziny, przyjaciół – pozwala mu być w pełni członkiem społeczeństwa.
Ponadto możliwość komunikacji istotnie poprawia jakość życia chorego na SLA, gdyż kontakt słowny umożliwia najbliższym skuteczniejsze sprawowanie właściwej opieki i pielęgnacji.
Pod poniższym linkiem znajduje się schemat postępowania terapeutycznego dla chorych na SLA z dysartrią, który opracowany został przez doświadczonego logopedę, panią mgr Mirosławę Kierską, od lat zajmującej się chorymi na stwardnienie boczne zanikowe.
https://mnd.pl/przykladowy-schemat-terapii-logopedycznej-dla-chorych-na-sla/