MIKROGLEJ: PRZYJACIEL CZY WRÓG W SLA?

Aby w pełni rozumieć przedstawiony tekst niestety wymagana jest wiedza medyczna.

Znaczenie mikroglejowego zapalenia neuronów w patogenezie SLA, jak również innych chorobach neurodegeneracyjnych, pozostaje nierozstrzygnięte. Liczne badania przedstawiają mikroglej jako potencjalnie niebezpieczne komórki efektorowe układu immunologicznego, jednakże mechanizmy w jaki sposób mikroglej zabija selektywnie neurony ruchowe w SLA pozostają nieuchwytne i oparte na przypuszczeniach. Badaliśmy aktywację mikrogleju po ostrym uszkodzeniu neuronów ruchowych (aksotomia nerwów twarzowych) u szczurów i badania te wyraźnie wskazują raczej na neuroprotekcyjne niż neurotoksyczne działanie pobudzonego mikrogleju ponieważ aktywacji mikrogleju towarzyszy samoistna i pomyślna regeneracja neuronów ruchowych po aksotomii.

Dlatego, postrzegamy mikroglej jako zasadniczo neuroprotekcyjny glej centralnego układu nerwowego. Nasze badania histopatologiczne mikrogleju z mózgów ludzkich od normalnych starszych ludzi, jak również od tych z chorobą Alzheimera, dostarczyły dowodów, że same komórki mikrogleju podlegają zmianom degeneracyjnym. Zostały one udokumentowane jako nieprawidłowości morfologiczne obejmujące utratę rozgałęzień, bulwiaste obrzęki, i może najbardziej znaczące, fragmentacje procesów cytoplazmatycznych, które łącznie określane są jako dystrofie mikroglejowe. Uwzględniając obserwacje dotyczące dystrofii mikroglejowej na tle postrzeganych podstawowych roli neuroprotekcyjnych tych komórek, zostaliśmy zainspirowani do postawienia hipotezy, że degeneracja mikrogleju przyczynia się do rozwoju choroby neurodegeneracyjnej z powodu utraty istotniej neuroprotekcji mikroglejowej (hipoteza dysfunkcji mikroglejowej).

Celem naszej ostatniej pracy było odkrycie dowodów potwierdzających degenerację mikroglejową w chorobie SLA. W związku z tym, przeprowadziliśmy ocenę histopatologiczną mikroglejowego zapalenia neuronów u szczura transgenicznego SOD1G93A. Wiele poziomów centralnego układu nerwowego od rdzenia kręgowego do kory mózgowej zostało przebadanych podczas trzech stadiów naturalnego rozwoju choroby, wliczając w to stadium przedobjawowe, wczesnych objawów (początek choroby), późnych objawów (stadium końcowe), przy użyciu markerów immunohistochemicznych dla mikrogleju, na przykład OX-42, OX-6 i lektyna Griffonia simplicifolia B4. Nasze badania pozwoliły odkryć nienormalne skupiska mikrogleju tworzące się w rdzeniu kręgowym już w stadium przedobjawowym. W czasie stadiów objawowych występowało znaczne tworzenie wielojądrzastych komórek olbrzymich poprzez fuzję komórek mikroglejowych w rdzeniu kręgowym, pniu mózgu i jądrze czerwiennym śródmózgowia. Inne obszary mózgu, wliczając w to istotę czarną, jądra nerwów czaszkowych, hipokamp i korę wykazywały normalne występowanie mikrogleju. U zwierząt w czasie końcowego stadium choroby w 4–5 miesiącu życia właściwie wszystkie komórki mikrogleju w istocie szarej rdzenia kręgowego wykazywały obszerną fragmentację cytoplazmy, wskazując na rozległą degenerację mikroglejową. Powyższe wyniki badań stanowią dalsze poparcie dla hipotezy dysfunkcji mikroglejowej przez wykazanie, że anormalna aktywacja i degeneracja mikrogleju występuje podczas rozwoju choroby neuronów ruchowych.

Artykuł dotyczy JEDYNIE przedklinicznych badań naukowych.

Tłumaczenie wykonał Jacek Królak.

Źródło: http://www.mndassociation.org/